Pogaństwo w islamie - cz.2

Pierwszą część artykułu mozna przeczytać TU

Kult świętych

W islamie niezwykle popularny jest kult różnych „świętych”, co kłóci się z wyobrażeniem tej religii jako rzekomo „czystego monoteizmu”. Podobnie jak w chrześcijaństwie i judaizmie, wyznawcy islamu czczą miejsca pochówku różnych ludzi – mężczyzn, rzadziej kobiet, którzy za życia cieszyli się opinią wyjątkowo pobożnych lub wywodzili się z rodu, spokrewnionego z prorokiem Mahometem. Powszechna jest w islamie wiara, że pielgrzymka do takiego grobu, połączona często z innymi praktykami kultowymi (pocałowaniem grobu lub relikwii, recytacją specjalnych modlitw, pisaniem próśb lub zawiązywaniem kawałków tkaniny lub sznurka) będzie skutkowała spłynięciem na pielgrzyma „baraki” – błogosławieństwa/emanacji świętego lub wstawiennictwem zmarłego u Allaha, który spełni prośby wyznawców. [8]
Najbardziej znanym na świecie takim muzułmańskim miejscem pielgrzymkowym jest słynny grobowiec Tadż-Mahal w Indiach koło Agry, kryjący grób sułtanki Mumtaz-Mahal- uznawanej za „świętą” muzułmankę- ideał żony i matki.

Szczególną rolę odgrywa kult świętych w islamie szyickim, gdzie religijną czcią otacza się nawet żyjące osoby- tak zwanych ajatollahów, spokrewnionych z prorokiem Mahometem. Ten odłam islamu rozwinął wiele cech, podobnych do chrześcijaństwa, między innymi kult ”męczenników” –np. Alego i Husajna, mesjanistyczną doktrynę religijną (powrót różnych „uśpionych zbawicieli-imamów” na Ziemię) i szereg praktyk kultowych, podobnych do średniowiecznych katolickich, np. procesje na pamiątkę śmierci Husajna i jego zwolenników w Karbali, połączone z samobiczowaniem do krwi i zbiorową histerią tłumu (zwane Ta'ziah). [9]

Duchowi przewodnicy

Pod wpływem hinduizmu i buddyzmu pojawił się w islamie, rozpowszechniony przez ruch suficki, nurt propagujący „duchowych przewodników” tak zwanych „pir”, którzy gromadzą wokół siebie ślepo oddanych im uczniów. Jest to system identyczny, jak w hinduizmie i buddyzmie, gdzie „guru” lub mnisi kierują własną grupą uczniów. [10]

Amulety i talizmany

Wyznawcy islamu otaczają czcią wersety Koranu, spisane na papierze, metalu lub na tkaninie (zwane Ta'wiz). Przypisywane są takim przedmiotom właściwości cudowne- uzdrawiające, ochraniające przed złymi duchami lub spełniające życzenia.

Popularnością cieszą się też talizmany, pochodzące jeszcze z przedislamskich religii. Najpowszechniej stosuje się tak zwaną „rękę Fatimy” (arabskie: Hamsa) jako najskuteczniejszy amulet ochronny przeciwko złym urokom. W rzeczywistości ten popularny amulet nie ma nic wspólnego z córką Mahometa- Fatimą Zahrą, ponieważ pochodzi ze znacznie wcześniejszej religii punickiej z północnej Afryki. Jest to wyobrażenie otwartej dłoni z pięcioma palcami, której wnętrze wypełniają dawne, przedislamskie symbole pomyślności - ryby, głowa gazeli lub ochronne, magiczne oko.

Popularne są też „magiczne kwadraty” (Al Buduh) z wypisanymi na nich liczbami; służą jako amulety miłosne i ochronne. Jeszcze z czasów pogańskich pochodzi powszechna w islamie wiara w magiczne właściwości ludzkich włosów, które mogą być wykorzystane do rzucania uroków. Stąd pochodzi także kult relikwii w postaci włosów z brody Mahometa (obecnie taka relikwia znajduje się między innymi w pałacu Topkapi w Stambule) [12]

Ofiara urodzinowa

Muzułmanie powszechnie praktykują ofiarę Aqiqah, zarzynając np. kozę lub barana siódmego dnia po narodzinach dziecka. Ta ofiara nie jest nigdzie wspomniana w Koranie, mówią o niej tylko „hadisy” (spisana tradycja), jednak najprawdopodobniej ten zwyczaj datuje się z czasów przedislamskich, być może pochodzi z religii żydowskiej [13].
Większość opisanych popularnych w całym współczesnym islamie praktyk kultowych jest wyraźnie sprzeczna z Koranem. Mahomet potępił zarówno otaczanie kultem grobów, jak wybieranie sobie „duchowych przewodników” [14]. Tym bardziej sprzeczny z pierwotnym islamem jest kult żyjących ludzi lub pogańskich amuletów.

W historii islamu było wiele, najczęściej daremnych, prób „oczyszczenia” religii od naleciałości pogańskich, chrześcijańskich, zoroastriańskich, buddyjskich i hinduistycznych.

Jak widać pojęcie „religia monoteistyczna” jest raczej terminem sztucznym, bo żadna religia na świecie faktycznie nie jest takim „czystym” monoteizmem, tylko kompilacją wielu wcześniejszych, często pogańskich wierzeń.

Żródło: Tutaj