Po co ich rodzicom była demokracja?

Za kilka dni będziemy mieć wspanialą rocznicę - 20 lat od wyzwolenia się spod jarzma komunistów. A mnie nachodzą refleksje związane z tymi nieszczęsnymi, naiwnymi dziewczynami. One nie wiedziały przecież, co to jest system nakazów i zakazów, brak wolności słowa, pusta lodówka, wszystko na kartki...
Są w wieku moich dzieci, może odrobinę starsze niektóre. 30 lat temu wchodziłam w dorosłe życie. To był jeden z najgorszych okresów - i w Polsce, i w moim życiu. Każdy podstawowy artykuł konsumpcyjny był albo okupiony wielogodzinnym staniem w kolejkach, albo (jeśli ktoś miał dojście) "załatwiony" za słoną cenę. Moje dzieciaki większość czasu przeznaczonego na spacery spędziły ze mną w kolejce, a i tak jedliśmy jakieś ochłapy. Początek lat osiemdziesiatych to lata walki - i o przetrwanie, i o wolność. Niektórzy z rodziców tych dziewczyn może siedzieli w więzieniach komunistycznych, może byli szykanowani w miejscach pracy, wiele matek było umęczonych życiem codziennym. Dlatego strajkowali i walczyli o wolność.
W końcu Polacy doczekali się - wolność, wolność słowa, swoboda, możliwość ukończenia studiów, wykorzystania swojej wiedzy i talentów, nadzieja na lepsze życie. I ludzkie jedzenie... Pewnie, było też trudno i ciężko, ale bez towarzystwa sowietów i wiecznej indoktrynacji partyjnej. Jako nastolatka, a potem już pracująca młoda dziewczyna byłam wielokrotnie poddawana próbom manipulacji, indoktrynacji i oszustw komunistów. Może stad wzięła się ta wielka niechęć do indoktrynacji religijnej (notabene każdego rodzaju...)?
A wracając do dziewczyn muzułmanek - co musza czuć ich rodzice, mając świadomość, iż w imię uczuć do egzotycznych kochanków dobrowolnie zgodziły się na utratę tej wolności i demokracji, o które oni tyle lat walczyli?

Jak można nazwać szczęściem:
- zakrywanie się od stop do głów - być kobieta bez twarzy
- zamkniecie w czterech ścianach na cale dnie
- zdominowanie swojego życia przez potrzeby i wymagania mężczyzny
- całkowite wycofanie się z życia towarzyskiego
- życie nie swoim życiem
- brak wolności wyboru, jak chce się żyć
- skazać swoje dzieci, a w szczególności córki, na islam i potencjalną groźbę podporządkowania się prawom plemiennym.

Może to wydać się zbyt ostre, ale (tak po prostu to czuję) dla mnie kobieta w islamie to jak Żydzi w III Rzeszy...

Jakie pranie mózgu trzeba przejść, by jeszcze innym wmawiać, ze to właśnie jest to, o czym marzyły?
Pomimo wszystko uważam, ze one odgrywają swego rodzaju teatr. Kostium teatralny jest. Recytacje wyuczonych kwestii - na zawołanie. Reżyserzy - są, i to nie byle jacy. Nie maja biedne co zrobić z czasem (ile można gotować, sprzątać i dzieci niańczyć, jeśli nie można nawet wyjść z domu). I oto proszę - pozwolono niektórym korzystać z internetu. Ale, ale - ale tylko w celu promocji islamu i krajów muzułmańskich; tylko w celu flancowania islamu do kultury zachodniej. No i jeszcze znalazły inne siostry, które mają tak samo. Skrupulatnie się samocenzurują - wiadomo, że nikt im nie pozwolił pisać tu tego, co chcą, mocodawcy skrupulatnie wszystko sprawdzają i niepoprawność może skończyć się odcięciem od netu. A tego nie chcą, bo zwariują w końcu. Obce Polkom, obce "rodowitym" muzułmankom, obce dla nowej rodziny. Nie da się z nimi rozmawiać, bo 3 tematy dominują każdą rozmowę:
1. Czytaj Koran
2. Kuchnia
3. Dzieci
Reszta to zachwyt nad życiem z pustynią dookoła i morderczym klimatem, zachwyt, że w ich krajach dobrze się dzieje, a muzułmanie tacy dobrzy są.

Naprawdę szkoda mi ich. One nie maja alternatywy, tylko zagłębiać się w islam albo wyć z rozpaczy. I co im szkodzi namawiać potencjalne konwertytki - niech też tak mają jak one....